Tranebær - ikkje berre for traner

Seinhaustes for nokre år sidan var vi tur i marka. På vegen tilbake ville mannen min  gå i skiløypa. Eg protesterte, meinte å hugse at løypa gjekk over nokre store myrar. Men han heldt på sitt, og ettersom eg hadde støvlar og han joggesko, så gav eg meg.  Så kom vi til myra, og der var det ikkje råd å komme over med joggesko. Men idet eg skulle seie "kva var det eg sa", såg eg ned for føtene mine. Og der var det tranebær! Nydelege mørkeraude, runde tranebær som låg så vakkert i kvitmosen. Så vi tok oss sakte rundt myrkanten og plukka alle tranebæra vi kunne finne. Heretter har eg kvar haust lagt ein tur innom myra for å sjå etter bær.  Eg bruker dei på same måten som tyttebær. Det går ikkje fort å plukke tranebær, som regel vert det berre nok til pynt på fat eller ein liten porsjon med rørte bær. Men eg synest det er det mest eksklusive ville bæret eg kan finne og plukker gjerne.  Så eit råd frå meg: På med støvlane og ut på myrane og leit etter tranebær! Apropos traner, det er ein fugl eg har til gode å sjå i norsk natur, men som eg svært gjerne skulle oppleve ein gang.